- صدرالدین موسوی عاملی (صَ رُدْ دی)
محمد بن سیدصالح بن سیدمحمد بن سیدزین العابدین موسوی عاملی. وی در قلعۀ قشیب قرب معمرک از قرای جبل عامل شام متولد شد و بسن چهارسالگی بود که با پدر و کسان خویش به بغداد رفت و در کاظمین و مشاهد شریفۀ عراق نزد بسیاری از علما تلمذ کرد و پیش از رسیدن به سن بلوغ درک مجلس سیدبحرالعلوم نصیب وی گردید. او در فقه و اصول و حدیث و فنون ادب و عروض و علوم اوائل بارع گشت. او را تقریری نیکو و قریحتی صائب بود. مصنفات وی بصیرت و علو مقام او را معلوم می دارد سپس باصفهان شد و در آنجا اقامت گزید و به سال 1262 هجری قمری از اصفهان به عراق رفت و جمعۀ چهاردهم محرم 1263 به نجف درگذشت. از تألیفات اوست: اسره العتره فی ابواب الفقه. القسطاس المستقیم، فی اصول الفقه. المستطرفات. منظومه ای در رضاع و شرح آن کتابی در نحو که شواهد آن ازآیات قرآن است، رساله ای در حجیت ظنون خاصه، رساله فی مسائل ذی الرأسین. رساله ای در شرح مقبولۀ عمر بن حنظله. رسالۀ عملیۀ فارسی موسوم به قوت لایموت و او را قصائد و اشعاری نیکو است. (روضات الجنات ص 333)